زمزمۀ خالصانۀ بنیانگذاران کعبه
بسم الله الرحمن الرحیم. وَ إِذْ یَرْفَعُ إِبْرٰاهِیمُ الْقَوٰاعِدَ مِنَ الْبَیْتِ وَ إِسْمٰاعِیلُ رَبَّنٰا تَقَبَّلْ مِنّٰا إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ
و آن گاه که ابراهیم و اسماعیل پایه‌هاى خانۀ کعبه را بالا مى بردند [گفتند:] پروردگارا! از ما بپذیر، که تنها تو شنوا و دانایى.
(سورۀ مبارک بقره، آیۀ 127)
در کارهایی که با دست انجام مى‌گیرد، معمولاً کارگران در هنگام کار، زیرلب زمزمه‌ای دارند. زمزمۀ اهل لغو و لهو، ترانه‌های باطل و زمزمۀ اهل معنا، کلمات حق، نظیر ذکر، مناجات، دعاست و هر کسی با آنچه انس دارد زمزمه مى‌کند. این زمزمه‌ها، کارگر را سرگرم مى‌کند و به لحاظ روانی از خستگی او مى‌کاهد. در حدیث است که زمزمۀ امیرمؤمنان حضرت علی علیه اسلام هنگام بیلزدن زمین و شیار کردن باغ، آیه شریفه «أَ یَحْسَبُ الْإِنْسٰانُ أَنْ یُتْرَکَ سُدىً» 1 تا پایان سوره قیامت بود2. مناسبت این زمزمه با شیار کردنی که سبب حیات و زنده شدن مى‌شود این است که انسان گمان نکند بى‌هدف، یاوه و رهاست و اگر با مرگ در گور آرمید، روزی از قبر برانگیخته نمى‌شود. همۀ اجزای کعبه با این ذکر که نشان خلوص محضِ معمار و دستیار آن بود بالا آمد، پس این بنا حدوثاً و بقائاً با خلوص همراه بود. نیایش آن پدر و پسر چنین بود: ای پروردگار ما، که این زمزمه‌ها را مى‌شنوی و از اسرار ما آگاهی که فرمان تو را امتثال مى‌کنیم و رضای تو را خواستاریم، این عمل‌را از ما بپذیر: رَبَّنٰا تَقَبَّلْ مِنّٰا إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ. خدای سبحان نیز به‌نشان پذیرش کامل این عمل خالص، حاصل کار آنان، یعنی کعبه را به خود نسبت داد و فرمود: خانۀ مرا تطهیر کنید: طَهِّرا بَیتِی ... 3
1. سورۀ قیامت، آیۀ 36. (آیا انسان مى پندارد که بى هدف رها مى شود؟).
2. شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی‌الحدید، ج 12، ص 245، شرح خطبۀ 223.
3. سورۀ بقره، آیۀ 125.
برگرفته از تفسیر تسنیم، آیت‌الله جوادی آملی