هجوم وهابیان به طائف، مکۀ مکرمه و مدینۀ‌منوره
در ماه ذیقعده سال۱۲۱۷حمله به «طائف» برده و آن شهر اسلامی را قتل عام کردند؛ تا آنجا که کودک شیرخوار را روی سینۀ مادرش سر بریدند.
به مساجد یورش برده و نمازگزاران را در حال نماز کشتند؛ داخل خانه‌ها ریخته و هر که را که دیدند به قتل رسانیدند.
جمعی از مردان سلحشور «طائف» به مقاومت ایستادند؛ تا سه روز جنگ و درگیری میانشان برقرار بود و سرانجام اهل طائف دست از جنگ کشیدند و امان خواستند.
آن تبهکاران نیز عهد و پیمانی با آنها بسته و با شرط خَلع سلاح آنها را از کشته شدن «امان» دادند. امّا تمام اموالشان را به غارت برده و حتّی لباس از تنشان ربودند و آن بینوایان را برهنه و عریان و مکشوف‌العوره از مرد و زن به اجبار و اکراه از خانه‌ها به وسط بیابان کشیدند؛ تا آن که پس از چندی قسمتی از جامه‌های کهنه در میانشان پرتاپ کردند که خود را بپوشانند و پس از سیزده روز که به این وضع گذشت از آنها پیمان گرفتند که به مسلک «وهّابیّت» تن در دهند.
اموال غارت شدۀ از شهر طائف که در میان بیابان به صورت کوه‌ها درآمده بود، پس از آن که یک پنجم آن به امیر و فرمانده لشگر اختصاص داده شد بقیّه در میان اعراب نجد و یغماگران تقسیم گردید و سپس به فکر این که گنجینه‌هایی در خانه‌ها مدفون است، بار دیگر به کندن منازل و خانه‌ها و حتّی مستراح‌ها پرداختند و شهر طائف را زیر و زبر کردند.
قرآن‌ها و کتاب‌های حدیث و علوم از هر قبیل، در معابر و کوچه‌ها و زیر پای اسب‌ها و انسان‌ها ریخته و نابود ساختند.1
تسلط وهابیان بر «مکّه» و «مدینه»
در سال۱۲۱۸ هجری به‌منظور تصرّف مکّه و هَدْم قبور بزرگان اسلام رو به مکّه آوردند و چون اهل مکّه از وضع طائف و رفتار ددمنشانۀ آنان با اهل طائف باخبر شده بودند، توانایی ایستادگی در مقابل آنها را در خود ندیده و بی‌مقاومت تسلیم شدند.
آنان نیز با کمال گستاخی وارد حریم خدا گشته و دست به ویران نمودن آثار و شعائر اسلامی زدند. تمام قبّه‌ها که در حول و حوش کعبه و بالای قبور بزرگان دینی بود از بین بردند و از مردم مکّه خواستند که پس از این باید دستورالعمل‌های محمّدبن عبدالوهّاب را به عنوان دستورات اصیل دینی در میانشان مورد بحث و عمل قرار دهند2و سپس در سال ۱۲۲۱ هجری دست به تخریب آثار اسلامی در مدینه و غارت اموال روضۀ مقدّسۀ رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله زدند و آنچه که بود از جواهرات و اشیای نفیسه و قیمتی همه را بردند و قبّه‌های قبور ائمّۀ بقیع علهیم‌السلام و سایر بزرگان اسلامی را ویران نمودند و مردم را از
زیارت قبر مقدّس پیغمبراکرم ؟صل؟ منع کردند. ولی جرأت تخریب قبۀ مطهّر رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله را به خود ندادند3و بر اثر ناامنی که فرقه‌ی وهّابیّه در حجاز به‌وجود آورده بود تا سال‌های متمادی راه «حجّ» به روی مسلمانان بسته بود.4
در سایر بلاد اسلامی نیز از این قبیل هجمه‌ها و قتل و غارت‌ها داشته‌اند و ما برای رعایت جانب اختصار از نقل آنها خودداری می‌کنیم و طالبان اطّلاع بیشتر را به مقدّمۀ اوّل کتاب «کشف‌‌الارتیاب» تألیف علاّمۀ جلیل و مجاهد مرحوم سیّدمحسن عاملی اعلی الله مقامه الشّریف ارجاع می‌نماییم.
...................................................
1ـ کشف الارتیاب،صفحۀ۱۸
2ـ کشف الارتیاب،صفحات۲۲و۲۳
3ـ همان،صفحات۳۴و۳۵
4ـ همان،صفحۀ۳۵
برگرفته از کتاب توسل ، مرحوم آیت الله سید محمد ضیاءآبادی (ره)
صفحه ۲۵۴ الی ۲۵۷