دعای بابرکت

 

علی‏ بن ابراهیم از پدرش نقل کرده که گفت: 
عبدالله ‏بن جُنْدَب را در عرفات دیدم که زمانی طولانی دست به‌سوی آسمان بلند کرده، سیلاب اشک از گونه‎‏هایش بر زمین سرازیر بود، به‌گونه‌ای که من شخص دیگری را این‌چنین در حال مناجات ندیدم. هنگامی‌که مردم از عرفات عازم مشعر بودند به او گفتم:
کسی را بهتر از تو در حال نیایش ندیدم. 
عبدالله گفت: 
به خدا سوگند در آن حال فقط برادرانم را دعا می‌کردم؛ زیرا از امام کاظم علیه‌السلام شنیدم که فرمود: 
مَنْ دَعَا لِأَخِیهِ بِظَهْرِ الْغَیْبِ‏ نُودِیَ مِنَ الْعَرْشِ وَ لَکَ مِائَةُ أَلْفِ ضِعْفٍ فَکَرِهْتُ أَنْ أَدَعَ مِائَةَ أَلْفٍ مَضْمُونَةً لِوَاحِدَةٍ لَا أَدْرِی تُسْتَجَابُ أَمْ لَا 
کسی که به دور از چشم برادر(ایمانی)اش در حق وی دعا کند، از جانب عرش ندا داده می‌شود که صد هزار برابر آنچه برای او خواستی نصیب تو خواهد شد.
پس شایسته نبود که من صدهزار برابر دعای مستجاب را به‏ خاطر یک دعا که برآورده ‏شدنش معلوم نیست واگذارم.
الکافی، ج4، ص387