امام حسین علیه‌السلام مظهر عزّت خدا

یَا مَنْ خَصَّ نَفْسَهُ بِالشُّمُوخِ وَ الرِّفْعَةِ فَأَوْلِیَاؤُهُ بِعِزِّهِ یَتَعَزَّزُونَ
وَ یَا مَنْ وَضَعَتْ لَهُ الْمُلُوکُ نِیرَ الْمَذَلَّةِ عَلَی أَعْنَاقِهِمْ فَهُمْ مِنْ سَطَوَاتِهِ خَائِفُونَ
مقتضای بینش توحیدی آن است که هر کمالی، ویژه ذات اقدس الهی است، از این‌رو عزت نیز مختص اوست و دیگران اصلاً عزتی ندارند، پس اگر بخواهند از عزّت یا سایر کمالات بهره‌مند شوند، در سایه خلافت الهی و آیت حق بودن، شدنی است.
... امام حسین علیه‌السلام از نوادر اولیای الهی و مظهر عزّت خداست و دیگران نیز براثر ارتباط با او و دیگر معصومان علیهم‌السلام ـ این ارتباط به‌صورت پیروی از خدا ظهور می‎کند ـ به عزّت می‎رسند. اما اگر سرکشی و گناه کنند، نه‌تنها عزّت اصلی و ذاتی و حقیقی ندارند، بلکه از عزّت تبعی و عرضی و مجازی نیز بی‎بهره‎اند. ازاین‌رو، در مقابل سرفرازی مجازی انبیاء و اولیای الهی، جبابره و سلاطین ستم‎پیشه، هیچ عزّتی، حتی عزّت مجازی ندارند. سربلندی ادعایی آن‎ها درونی و غلط و پنداری و برگرفته از گناه است و براثر طغیان و عصیان، خودشان را عزیز می‎پندارند... ازاین‌رو، امام حسین علیه‌السلام عرضه می‌دارد: 
تنها اولیای خدا براثر پیوند با او عزیز می‌شوند، اما سلاطین و عزیزان خیالی که چنین ارتباطی با خداوند ندارند، یوغ ذلّت بر گردن خویش نهاده‌اند.

آیت الله جوادی آملی
برگرفته از مجله میقات حج، زمستان 1381، شماره چهل و دو